Post by Deleted on Sept 26, 2023 13:54:22 GMT
Илёс (а) яке аз паёмбарони Худост, ки бо тамоми инсоф ва ихлос аз хакикати Илохи химоя мекард. Ин пайғамбар бо Аҳъоб, подшоҳи Исроил, ки шавҳари Изобали бад буд, рӯ ба рӯ шуд. Вай духтари подшоҳи Сӯр буд. Вай кӯшиш кард, ки ӯро бовар кунонад, ки Худои Исроил, Яҳуро тарк кунад ва дар Исроил дини Баалро барқарор кунад. Илёс дар кӯҳи Кармил ба Аҳъоб возеҳ ва ошкоро гуфт: «Ман барои Исроил мусибат наовардам», — ҷавоб дод Илёс. “Аммо шумо ва оилаи падаратон мушкилот эҷод мекунед. Шумо аҳкоми Худовандро тарк карда, Баалро пайравӣ кардед. (3 Подшоҳон 18:18).
Илёс бо Аҳъоб бо душвории зиёд сухан гуфт, зеро ӯ ба Худованди лашкарҳои Яҳува боварӣ дошт, ки Худо бо ӯ хоҳад буд, гуфт, ки ҳамаи коҳинони Баал ва анбиёи Ашероро барои вохӯрӣ дар кӯҳи Кармил ҷамъ кунанд, ва ҳамин тавр ҳам шуд. Ҳама омаданд, мардум истода, дар ин манзара андеша мекарданд, ва анбиёи Баал ба Илёси пайғамбар нигоҳ карданд. Ӯ чӣ гуфтан мехост? Ҳамин тавр, Илёс ба пеш қадам гузошт. Илёс ба мардум наздик шуд ва гуфт: «То ба кай байни ду ақида саркашӣ мекунед? Агар Худованд Худо бошад, ба Ӯ пайравӣ кунед; лекин агар Баал Худо бошад, пас ба ӯ пайравӣ кунед» (3 Подшоҳон 18:21).
Дар пеши ин издиҳоми азим Илёс-пайғамбар ба анбиёи Баал вазифаи хеле ҷиддӣ дод: овардани ду гов. Онҳо барзаговро барои ҳезум гирифтанд, то қурбонии сӯхтанӣ кунанд, аммо бе оташ. Ӯ низ ҳамин тавр кард ва аз онҳо хоҳиш кард, ки ба номи худоёни худ дуо гӯянд, ки оташ аз осмон фуруд омада, қурбонии сӯхтаниро сӯзонад ва он гоҳ чунин кунад. Ва Худое, ки бо оташ ҷавоб медиҳад, Ӯ Худои ҳақиқӣ аст: Он гоҳ ту исми худои худро бихонӣ, ва ман исми Худовандро хоҳам хонд. Худое, ки бо оташ ҷавоб медиҳад, Худост».
Ин ба одамон маъқул буд ва дар айни замон онҳо мехостанд бидонанд, ки Худои ҳақиқӣ кист. Оё Ӯ Худои Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб / Худои Исроил аст? Ё Ӯ худои хомӯшии Баал аст, ки вуҷуд надорад? Ҳамин тавр, саҳна ба авҷи авҷи худ оғоз кард. Анбиёи Баал ошуфта буданд, вале акнун онҳо дар заминаи ҷанг буданд. «Ва гови ба онҳо додашударо гирифта, оварданд, ва аз саҳар то нисфирӯзӣ исми Баалро хонда, гуфтанд: «Эй Баал, ба мо ҷавоб деҳ», вале на овозе буд ва на ҷавоб».
Мардум мунтазири он буданд, ки пас аз ин гиряи бузург чӣ мешавад, аммо ҳама чиз ҳамон тавре ки буд, бетағйир монд. Анбиёи Баал дар гирди барзагов мерақсиданд ва мунтазири посух буданд, вале бефоида. Он гоҳ Илёс-пайғамбар ба онҳо хандид: бо овози баланд фарёд занед, зеро ки вай худо аст; шояд вай дар андеша афтода бошад, ё бо чизе банд бошад, ё дар роҳ, ё шояд хоб аст, аз ин рӯ бедор мешавад!
Шояд ӯ хоб аст ва бояд бедор шавад. Сипас онҳо баландтар дод зада, аз рӯи одати худ шамшеру найза заданд, ки хун бар онҳо ҷорӣ шуд. Нисфирӯзӣ гузашт ва онҳо пешгӯиҳои девонавори худро то вақти қурбонии шом давом доданд. Аммо чавобе набуд, касе чавоб намедод, ба онхо эътибор намедод.
Вақте ки анбиёи Баал натавонистанд оташ афрӯхтанд, навбати Илёс расид ва ӯ қурбонгоҳ сохт ва барзаговро бар ҳезум гузошт. Вақте ки ҳама чиз омода шуд, дар ҳама ҷо хомӯшӣ ҳукмфармо буд. Мардум мунтазир буданд ва паёмбарон бо эҳтиёт истода буданд. Илёс гуфт:
«Чор кӯзаи калонро аз об пур кунед ва онро бар ҳадия ва ҳезум бирезед».
«Боз ин корро кунед» гуфт у ва боз ин корро карданд.
— Бори сейум кунед, — фармон дод у ва бори сеюм ин корро карданд. Об аз гирду атрофи қурбонгоҳ ҷорӣ мешуд ва ҳатто ҷӯйбори атрофи қурбонгоҳро пур мекард.
Илёс ба пеш қадам зада, дуо гуфт: «Худовандо, Худои Иброҳим, Исҳоқ ва Исроил, бигзор имрӯз маълум шавад, ки Ту дар Исроил Худо ҳастӣ, ва ман бандаи Ту ҳастам ва ҳамаи ин корҳоро бо фармони Ту ба ҷо овардаам. Ба ман ҷавоб деҳ, эй Худованд, ба ман ҷавоб деҳ, то ин одамон бидонанд, ки Ту, эй Худованд, Худо ҳастӣ ва Ту дилҳои онҳоро боз ба сӯи Ту бармегардонӣ». Он гоҳ оташи Худованд афтод ва қурбонӣ, ҳезум, сангҳо ва хокро сӯзонд, ва инчунин оби хандакро фурӯ бурд.
Вақте ки тамоми мардум инро диданд, рӯй ба замин афтода, гуфтанд: «Худованд Худост! Худованд Худост!
Ин Худоест, ки мо дар масеҳият ибодат мекунем. Ӯ зинда аст ва омода аст, ки дар душвортарин шароит дахолат кунад, то қалбҳои бад ва бераҳмро тағйир диҳад ва онҳоро ба қалбҳои хоксору меҳрубон табдил диҳад. Ӯ Худои мӯъҷизаҳо, Худои омурзиш, Худои осоиштагӣ ва Худои Қодири Мутлақ аст, ки ман шуморо ташвиқ мекунам, ки бо имон ба Ӯ шинос шавед, то тавассути Каломи Ӯ, ки аз ҷониби Рӯҳулқудс дар Китоби Муқаддас навишта шудааст, шинос шавед. Ӯ дар Ислом нест ва Марями мурдае нест, ки католикҳо ба он дуо мекунанд. омин
Илёс бо Аҳъоб бо душвории зиёд сухан гуфт, зеро ӯ ба Худованди лашкарҳои Яҳува боварӣ дошт, ки Худо бо ӯ хоҳад буд, гуфт, ки ҳамаи коҳинони Баал ва анбиёи Ашероро барои вохӯрӣ дар кӯҳи Кармил ҷамъ кунанд, ва ҳамин тавр ҳам шуд. Ҳама омаданд, мардум истода, дар ин манзара андеша мекарданд, ва анбиёи Баал ба Илёси пайғамбар нигоҳ карданд. Ӯ чӣ гуфтан мехост? Ҳамин тавр, Илёс ба пеш қадам гузошт. Илёс ба мардум наздик шуд ва гуфт: «То ба кай байни ду ақида саркашӣ мекунед? Агар Худованд Худо бошад, ба Ӯ пайравӣ кунед; лекин агар Баал Худо бошад, пас ба ӯ пайравӣ кунед» (3 Подшоҳон 18:21).
Дар пеши ин издиҳоми азим Илёс-пайғамбар ба анбиёи Баал вазифаи хеле ҷиддӣ дод: овардани ду гов. Онҳо барзаговро барои ҳезум гирифтанд, то қурбонии сӯхтанӣ кунанд, аммо бе оташ. Ӯ низ ҳамин тавр кард ва аз онҳо хоҳиш кард, ки ба номи худоёни худ дуо гӯянд, ки оташ аз осмон фуруд омада, қурбонии сӯхтаниро сӯзонад ва он гоҳ чунин кунад. Ва Худое, ки бо оташ ҷавоб медиҳад, Ӯ Худои ҳақиқӣ аст: Он гоҳ ту исми худои худро бихонӣ, ва ман исми Худовандро хоҳам хонд. Худое, ки бо оташ ҷавоб медиҳад, Худост».
Ин ба одамон маъқул буд ва дар айни замон онҳо мехостанд бидонанд, ки Худои ҳақиқӣ кист. Оё Ӯ Худои Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб / Худои Исроил аст? Ё Ӯ худои хомӯшии Баал аст, ки вуҷуд надорад? Ҳамин тавр, саҳна ба авҷи авҷи худ оғоз кард. Анбиёи Баал ошуфта буданд, вале акнун онҳо дар заминаи ҷанг буданд. «Ва гови ба онҳо додашударо гирифта, оварданд, ва аз саҳар то нисфирӯзӣ исми Баалро хонда, гуфтанд: «Эй Баал, ба мо ҷавоб деҳ», вале на овозе буд ва на ҷавоб».
Мардум мунтазири он буданд, ки пас аз ин гиряи бузург чӣ мешавад, аммо ҳама чиз ҳамон тавре ки буд, бетағйир монд. Анбиёи Баал дар гирди барзагов мерақсиданд ва мунтазири посух буданд, вале бефоида. Он гоҳ Илёс-пайғамбар ба онҳо хандид: бо овози баланд фарёд занед, зеро ки вай худо аст; шояд вай дар андеша афтода бошад, ё бо чизе банд бошад, ё дар роҳ, ё шояд хоб аст, аз ин рӯ бедор мешавад!
Шояд ӯ хоб аст ва бояд бедор шавад. Сипас онҳо баландтар дод зада, аз рӯи одати худ шамшеру найза заданд, ки хун бар онҳо ҷорӣ шуд. Нисфирӯзӣ гузашт ва онҳо пешгӯиҳои девонавори худро то вақти қурбонии шом давом доданд. Аммо чавобе набуд, касе чавоб намедод, ба онхо эътибор намедод.
Вақте ки анбиёи Баал натавонистанд оташ афрӯхтанд, навбати Илёс расид ва ӯ қурбонгоҳ сохт ва барзаговро бар ҳезум гузошт. Вақте ки ҳама чиз омода шуд, дар ҳама ҷо хомӯшӣ ҳукмфармо буд. Мардум мунтазир буданд ва паёмбарон бо эҳтиёт истода буданд. Илёс гуфт:
«Чор кӯзаи калонро аз об пур кунед ва онро бар ҳадия ва ҳезум бирезед».
«Боз ин корро кунед» гуфт у ва боз ин корро карданд.
— Бори сейум кунед, — фармон дод у ва бори сеюм ин корро карданд. Об аз гирду атрофи қурбонгоҳ ҷорӣ мешуд ва ҳатто ҷӯйбори атрофи қурбонгоҳро пур мекард.
Илёс ба пеш қадам зада, дуо гуфт: «Худовандо, Худои Иброҳим, Исҳоқ ва Исроил, бигзор имрӯз маълум шавад, ки Ту дар Исроил Худо ҳастӣ, ва ман бандаи Ту ҳастам ва ҳамаи ин корҳоро бо фармони Ту ба ҷо овардаам. Ба ман ҷавоб деҳ, эй Худованд, ба ман ҷавоб деҳ, то ин одамон бидонанд, ки Ту, эй Худованд, Худо ҳастӣ ва Ту дилҳои онҳоро боз ба сӯи Ту бармегардонӣ». Он гоҳ оташи Худованд афтод ва қурбонӣ, ҳезум, сангҳо ва хокро сӯзонд, ва инчунин оби хандакро фурӯ бурд.
Вақте ки тамоми мардум инро диданд, рӯй ба замин афтода, гуфтанд: «Худованд Худост! Худованд Худост!
Ин Худоест, ки мо дар масеҳият ибодат мекунем. Ӯ зинда аст ва омода аст, ки дар душвортарин шароит дахолат кунад, то қалбҳои бад ва бераҳмро тағйир диҳад ва онҳоро ба қалбҳои хоксору меҳрубон табдил диҳад. Ӯ Худои мӯъҷизаҳо, Худои омурзиш, Худои осоиштагӣ ва Худои Қодири Мутлақ аст, ки ман шуморо ташвиқ мекунам, ки бо имон ба Ӯ шинос шавед, то тавассути Каломи Ӯ, ки аз ҷониби Рӯҳулқудс дар Китоби Муқаддас навишта шудааст, шинос шавед. Ӯ дар Ислом нест ва Марями мурдае нест, ки католикҳо ба он дуо мекунанд. омин