Post by Deleted on Sept 27, 2023 7:54:57 GMT
Исо Подшоҳ аст
Бисёре аз подшоҳон дар тӯли таърих муваффақият ба даст овардаанд ва ҳар яки онҳо таърихи худро доранд. Баъзе подшоҳон ба тахт ва қавми худ содиқ буданд ва дар ақаллият буданд, дар ҳоле, ки баъзеи дигар золимоне буданд, ки дар зиндагӣ ба ҷуз дар тахти подшоҳ мондан, дарк кардани нафрати ниҳонии худ нисбат ба ҳама ва ё шодӣ кардан дар зиндагӣ чизе надоштанд. бераҳмӣ нисбат ба халқи худ, чунин подшоҳон аксарият буданд. Аммо дар ниҳоят ҳама ҷони худро аз даст доданд, зеро таърих гоҳ-гоҳ ба мо хотиррасон мекунад, чӣ аз тариқи ситоиш ё ҳаҷв.
Аммо Подшоҳи дигаре ҳаст, ки тақрибан 2000 сол пеш ба ҷаҳони мо омада, дар ҳаёти одамон тағйироти куллӣ ва намоёне ба амал овард, зеро бо масъалаҳои рӯҳонӣ ва мушкилоти дар дили инсон пинҳоншуда, ки ба гуноҳ ва масъалаҳои абадӣ марбутанд, сару кор дошт. Ӯст, ки имтиёзи ҳақиқӣ дорад, ки Подшоҳ, Устод ва Ҳокими дилҳо номида шавад. Ин Исои Масеҳ аст, ки Китоби Муқаддас ӯро аз ҳама зеботарин тасвир кардааст: «Ва бар ҷома ва бар рони Ӯ ном навишта шудааст: Подшоҳи подшоҳон ва Худованди оғоён» (Ваҳй 19).
Подшоҳи абадӣ: Ва ту, эй Байт-Лаҳми Эфрато, дар миёни ҳазорон Яҳудо хурд ҳастӣ? аз ту назди Ман ҳоҳад омад, ки дар Исроил ҳоким бошад ва аслаш аз ибтидо, аз айёми абадият буд. (Мико 5). Пайдоиши ӯ аз замонҳои қадим, аз абадият аст. Ин Подшоҳи ҳақиқӣ аст, ки бояд гуфт, ва мавҷудияти Ӯ пеш аз ҳама буд. Вақте ки Мусо аз Худо пурсид: «Номи ту чист?» "Ва Худо ба Мусо гуфт: "Ман он ки ҳастам"." (Хуруҷ 3) ё Яҳува. Исо Подшоҳест, ки сазовори он аст, ки номи худро аз ҳама болотар бартарӣ диҳад. Писари Худо Исо бо Падараш як ном дорад: Яҳова. Бале, ҳардуи онҳо ин номи илоҳӣ доранд, тавре ки мо дар Тавроти Инҷили Муқаддас мехонем.
Исо Подшоҳи зинда аст: «...Натарс. Ман аввалин ва охиринам. Ман зиндаам. Ман мурда будам ва ҳоло то абад зиндаам. Омин, ва ман калидҳои дӯзах ва маргро дорам» (Ваҳй 1:17). Ҳама дар қабр дафн шуданд, ва тамоми ҷасади подшоҳон пусид, ва чизе аз онҳо боқӣ монд, ба ҷуз Масеҳ, ки мурд ва ҳеҷ як устухони Ӯ шикаста нашуд, чунон ки Китоби Муқаддас мегӯяд. Худи У дар рузи сеюм аз нав зинда шуда, душмани сахттарин — маргро маглуб кард ва бар куввахои дузах галаба кард. Ӯ шогирдонеро, ки ҷамъ омада буданд, ба ҳайрат овард: «Дар ҳамон рӯзи аввали ҳафта бегоҳ, вақте ки дари хонае, ки шогирдонаш дар он ҷо ҷамъ омада буданд, аз тарси яҳудиён баста буданд, Исо омада, дар миёна истода, ба онҳо гуфт: : Саломат бод! Инро гуфта, дасту по ва қабурғаҳои Худро ба онҳо нишон дод. Шогирдон вақте ки Худовандро диданд, шод шуданд» Юҳанно 20:19). Эҳёи ӯ ба ҳама тасаллӣ бахшид, зеро ин мӯҳри олиҷаноби боварии суханони Масеҳ буд, зеро Ӯ Подшоҳи зинда аст, ки ҳоло дар тарафи рости Падар нишаста, барои мо шафоат мекунад.
Исо бо қудрат ҳукмронӣ мекард: «...тамоми қудрат дар осмон ва бар замин ба Ман дода шудааст». Ӯст, ки ҳама чизро аз ҳеҷ чиз офаридааст. Бале, Писари Худо Офаридгори мост! Ӯст, ки Элиезарро даъват кард: берун оед, ва Элиезер аз мурдагон эҳьё шуд. Ӯст, ки баҳри пурталотумро бо каломи даҳони Худ ва қудрати бузурги худ боздошт. Ба ҳар касе, ки бо тавба ва имон назди Ӯ меояд, омурзиши гуноҳҳоро пешкаш мекунад. Чӣ қадар қудрати Ӯ бузург аст, зеро он аз мантиқ ва тафаккури мо болотар аст. Ӯ Подшоҳ аст, ки ҳама чизро ба каломи қудрати худ нигоҳ медорад ва Ӯст, ки бар ҳама чиз ва олам ҳукмфармост. Танҳо Ӯ сазовори саҷда ва парастиши дилҳост. Ба дурустӣ ки Ӯ Подшоҳи подшоҳон ва Парвардигори Парвардигор аст. омин
Бисёре аз подшоҳон дар тӯли таърих муваффақият ба даст овардаанд ва ҳар яки онҳо таърихи худро доранд. Баъзе подшоҳон ба тахт ва қавми худ содиқ буданд ва дар ақаллият буданд, дар ҳоле, ки баъзеи дигар золимоне буданд, ки дар зиндагӣ ба ҷуз дар тахти подшоҳ мондан, дарк кардани нафрати ниҳонии худ нисбат ба ҳама ва ё шодӣ кардан дар зиндагӣ чизе надоштанд. бераҳмӣ нисбат ба халқи худ, чунин подшоҳон аксарият буданд. Аммо дар ниҳоят ҳама ҷони худро аз даст доданд, зеро таърих гоҳ-гоҳ ба мо хотиррасон мекунад, чӣ аз тариқи ситоиш ё ҳаҷв.
Аммо Подшоҳи дигаре ҳаст, ки тақрибан 2000 сол пеш ба ҷаҳони мо омада, дар ҳаёти одамон тағйироти куллӣ ва намоёне ба амал овард, зеро бо масъалаҳои рӯҳонӣ ва мушкилоти дар дили инсон пинҳоншуда, ки ба гуноҳ ва масъалаҳои абадӣ марбутанд, сару кор дошт. Ӯст, ки имтиёзи ҳақиқӣ дорад, ки Подшоҳ, Устод ва Ҳокими дилҳо номида шавад. Ин Исои Масеҳ аст, ки Китоби Муқаддас ӯро аз ҳама зеботарин тасвир кардааст: «Ва бар ҷома ва бар рони Ӯ ном навишта шудааст: Подшоҳи подшоҳон ва Худованди оғоён» (Ваҳй 19).
Подшоҳи абадӣ: Ва ту, эй Байт-Лаҳми Эфрато, дар миёни ҳазорон Яҳудо хурд ҳастӣ? аз ту назди Ман ҳоҳад омад, ки дар Исроил ҳоким бошад ва аслаш аз ибтидо, аз айёми абадият буд. (Мико 5). Пайдоиши ӯ аз замонҳои қадим, аз абадият аст. Ин Подшоҳи ҳақиқӣ аст, ки бояд гуфт, ва мавҷудияти Ӯ пеш аз ҳама буд. Вақте ки Мусо аз Худо пурсид: «Номи ту чист?» "Ва Худо ба Мусо гуфт: "Ман он ки ҳастам"." (Хуруҷ 3) ё Яҳува. Исо Подшоҳест, ки сазовори он аст, ки номи худро аз ҳама болотар бартарӣ диҳад. Писари Худо Исо бо Падараш як ном дорад: Яҳова. Бале, ҳардуи онҳо ин номи илоҳӣ доранд, тавре ки мо дар Тавроти Инҷили Муқаддас мехонем.
Исо Подшоҳи зинда аст: «...Натарс. Ман аввалин ва охиринам. Ман зиндаам. Ман мурда будам ва ҳоло то абад зиндаам. Омин, ва ман калидҳои дӯзах ва маргро дорам» (Ваҳй 1:17). Ҳама дар қабр дафн шуданд, ва тамоми ҷасади подшоҳон пусид, ва чизе аз онҳо боқӣ монд, ба ҷуз Масеҳ, ки мурд ва ҳеҷ як устухони Ӯ шикаста нашуд, чунон ки Китоби Муқаддас мегӯяд. Худи У дар рузи сеюм аз нав зинда шуда, душмани сахттарин — маргро маглуб кард ва бар куввахои дузах галаба кард. Ӯ шогирдонеро, ки ҷамъ омада буданд, ба ҳайрат овард: «Дар ҳамон рӯзи аввали ҳафта бегоҳ, вақте ки дари хонае, ки шогирдонаш дар он ҷо ҷамъ омада буданд, аз тарси яҳудиён баста буданд, Исо омада, дар миёна истода, ба онҳо гуфт: : Саломат бод! Инро гуфта, дасту по ва қабурғаҳои Худро ба онҳо нишон дод. Шогирдон вақте ки Худовандро диданд, шод шуданд» Юҳанно 20:19). Эҳёи ӯ ба ҳама тасаллӣ бахшид, зеро ин мӯҳри олиҷаноби боварии суханони Масеҳ буд, зеро Ӯ Подшоҳи зинда аст, ки ҳоло дар тарафи рости Падар нишаста, барои мо шафоат мекунад.
Исо бо қудрат ҳукмронӣ мекард: «...тамоми қудрат дар осмон ва бар замин ба Ман дода шудааст». Ӯст, ки ҳама чизро аз ҳеҷ чиз офаридааст. Бале, Писари Худо Офаридгори мост! Ӯст, ки Элиезарро даъват кард: берун оед, ва Элиезер аз мурдагон эҳьё шуд. Ӯст, ки баҳри пурталотумро бо каломи даҳони Худ ва қудрати бузурги худ боздошт. Ба ҳар касе, ки бо тавба ва имон назди Ӯ меояд, омурзиши гуноҳҳоро пешкаш мекунад. Чӣ қадар қудрати Ӯ бузург аст, зеро он аз мантиқ ва тафаккури мо болотар аст. Ӯ Подшоҳ аст, ки ҳама чизро ба каломи қудрати худ нигоҳ медорад ва Ӯст, ки бар ҳама чиз ва олам ҳукмфармост. Танҳо Ӯ сазовори саҷда ва парастиши дилҳост. Ба дурустӣ ки Ӯ Подшоҳи подшоҳон ва Парвардигори Парвардигор аст. омин