Post by Admin on Oct 12, 2023 20:14:14 GMT
Биёед ба шумо хотиррасон кунам, ки мо дирӯз дар бораи он сӯҳбат кардем:
Чаро Ҳамос ва тамоми фаластиниҳо мехоҳанд Исроил ва хонаҳо ва амволи яҳудиёнро тасарруф кунанд? Онҳо чунин хоҳиши бад доранд, ки бародарони яҳудии худро дузданд. Аксари онҳо намедонанд, ки бародарони яҳудиён ҳастанд. Писари қонунии яҳудии Иброҳим Исҳоқ буд ва писари ғайриқонунии ӯ аз канизи мисрӣ Исмоил буд, ки падари арабҳо шуд. Пас, ин маънои онро дорад, ки ҳамаи арабҳо бародарони яҳудиёнанд, ки аз падарашон Иброҳим хуни яҳудӣ доранд, ки тибқи Таврот яҳудӣ буд.
Бародарони араб бо бародарони яҳудии худ чӣ гуна ҷанг карда метавонанд?
Онҳо ин корро карда метавонанд, зеро тибқи Ислом Худои исломии онҳо ба онҳо амр кардааст, ки то рӯзи қиёмат бар яҳудиён ҳамла кунанд.
Инро дар ҳадиси шариф (Бухорӣ 2926) бубинем:
Исҳоқ ибни Иброҳим ба мо гуфт, Ҷарир ба мо аз Амар ибни Қақо, аз Абузара, аз Абуҳурайра (р) аз Расули Худо (с) ривоят кардааст. Ва гуфт: «Қиёмат нахоҳад омад, то бо яҳудиён наҷангед, то санги пушти он бигӯяд: «Эй мусулмон, яҳудӣ». Дар паси ман як яҳудӣ ҳаст, ӯро бикушед».
Дар Саҳеҳи Муслим (2922) мехонем, ки аз ҳадиси Абуҳурайра (р) ривоят аст, ки Расули Худо (с) фармуд: «Қиёмат нахоҳад омад, то мусалмонон бо яҳудиён наҷанганд ва мусалмонон накушанд. то яҳудӣ дар паси санг ё чӯб пинҳон шавад ва санг ё дарахт нагӯяд: «Эй мусалмон, эй бандаи Худо, дар паси ман яҳудӣ ҳаст, биё ва ӯро бикуш». Ба ҷуз гаркада (дарахти хор), зеро ин яке аз дарахтони яҳудист».
Арабҳо воқеан боварӣ доранд, ки паёмбар Муҳаммад ин суханонро дар ҳадисҳои зиёде дар бораи сухани дарахтон ва сангҳо гуфтааст. Арабхо мисли пайгамбарашон Мухаммад бесаводанд ва мисли замонхои кадим зиндаги мекунанд, намедонанд, ки дарахту сангхо дахони гуфтан надоранд, зеро Худованд танхо дар одаму хайвонхо дахонро офаридааст, вале дар ашёи бечон нест. Ӯ ба онҳо даҳон надод!
Пас эй мусалмонон хости Аллох ин аст - ба сангу дарахт даҳон надиҳед!
Пас кист ин Аллохи козиб ки дар бораи сангу дарахт сухан мегуяд? Ӯ деви козиб ё фариштаи афтода аст, ки дар ғор Муҳаммад (с)-ро фиреб дода, бо зӯр ва фишор бар синааш ба ӯ Ислом додааст.
Биёед бубинем, ки Худо 2000 сол пеш аз мавҷудияти Ислом дар бораи ин Ҷанги сеюми ҷаҳонии мусулмонӣ, ки дар пешгӯиҳои қадим тасвир шудааст, чӣ гуфта буд:
«Ман дидам, ки ӯ мӯҳри шашумро кушод. Заминларзаи сахт ба амал омад. Офтоб чун палоси мӯи буз сиёҳ шуд, тамоми моҳ хун сурх шуд ва ситораҳои осмон мисли анҷири аз дарахти анҷир афтода ба замин афтоданд. дарахт аз шамоли сахт ба ларза омад ва осмон мисли туморе печида шуд ва ҳар кӯҳу ҷазира аз ҷои худ ҷунбид.
Он гоҳ подшоҳони замин, мирон, сарварон, сарватмандон, тавоноён ва ҳама, чӣ ғулом ва ҳам озод, дар ғорҳо ва дар байни сангҳои кӯҳҳо пинҳон шуданд. Онњо ба кўњу сангњо нидо мекарданд: «Ба болои мо биафтед ва моро аз рўи Он ки бар тахт нишастааст (Худо) ва аз ѓазаби Барра (Писари Худо) нигоњ доред! Зеро ки рӯзи бузурги ғазаби онҳо фаро расидааст, ва кӣ ба он муқобилат карда метавонад?»
«Ин аст ҷазое, ки Худованд ҳамаи халқҳоеро (эрониён, фаластиниён ва мусулмононро), ки бар зидди Ерусалим ҷангидаанд, хоҳад зад: гӯшти онҳо дар ҳоле ки дар истоданашон об мешавад, чашмҳошон дар ҷӯякҳояшон об мешавад ва забонҳояшон об мешавад ва дар дахонашон мепусад».
«Худованд подшоҳи тамоми замин хоҳад буд. Дар он рӯз Худованд як хоҳад буд, ва исми Ӯ ягона хоҳад буд... Он гоҳ наҷотёфтагони ҳамаи халқҳое, ки ба Ерусалим ҳамла карданд, сол ба сол меоянд, то ба Подшоҳ, Худованди Қодири Мутлақ саҷда кунанд ва ҷашн гиранд. иди хаймахо».
Худованд дар ин чо гуфт, ки лашкари мусалмонон дар ин чанг аз дасти Худо ва яхудихо торумор карда мешавад, он мисли таркиши атоми мешавад ва гушти мусалмонон гудохта мешавад, ки гуё аз таркиш ба харорати баланд дучор шуда бошад.
Подшоҳ дар сайёраи мо Подшоҳе хоҳад буд, ки мисли Падараш Худо аст ва номи Худои Яҳуваро дорад. Ӯ Писари Худо Исо аст.
Пас, эй мусалмонон, оё шумо фикр намекунед, ки ин версияи рӯйдодҳои охирзамон дар масеҳият дар муқоиса бо афсонаҳои исломии Муҳаммад дар ислом воқеъбинтар аст? Тавба кун! Дини ботили исломро тарк кунед! Бародарони яҳудии худро аз падарат Иброҳим накуш! Интизор набош, ки сангҳо ва дарахтон сухан мегӯянд, зеро Худо ба онҳо даҳоне надодааст, ки сухан гӯянд. Аммо ба Писари Худо, ки Подшоҳи мост, имон оваред, зеро соате мерасад, ки ба сангҳо бигӯед:
Бар мо биафтед ва моро аз рӯи Худое, ки бар тахт нишастааст ва аз ғазаби Писари Ӯ пинҳон кунед! Зеро ки рӯзи бузурги ғазаби онҳо фаро расидааст, ва кӣ ба он муқобилат карда метавонад?»
омин
Чаро Ҳамос ва тамоми фаластиниҳо мехоҳанд Исроил ва хонаҳо ва амволи яҳудиёнро тасарруф кунанд? Онҳо чунин хоҳиши бад доранд, ки бародарони яҳудии худро дузданд. Аксари онҳо намедонанд, ки бародарони яҳудиён ҳастанд. Писари қонунии яҳудии Иброҳим Исҳоқ буд ва писари ғайриқонунии ӯ аз канизи мисрӣ Исмоил буд, ки падари арабҳо шуд. Пас, ин маънои онро дорад, ки ҳамаи арабҳо бародарони яҳудиёнанд, ки аз падарашон Иброҳим хуни яҳудӣ доранд, ки тибқи Таврот яҳудӣ буд.
Бародарони араб бо бародарони яҳудии худ чӣ гуна ҷанг карда метавонанд?
Онҳо ин корро карда метавонанд, зеро тибқи Ислом Худои исломии онҳо ба онҳо амр кардааст, ки то рӯзи қиёмат бар яҳудиён ҳамла кунанд.
Инро дар ҳадиси шариф (Бухорӣ 2926) бубинем:
Исҳоқ ибни Иброҳим ба мо гуфт, Ҷарир ба мо аз Амар ибни Қақо, аз Абузара, аз Абуҳурайра (р) аз Расули Худо (с) ривоят кардааст. Ва гуфт: «Қиёмат нахоҳад омад, то бо яҳудиён наҷангед, то санги пушти он бигӯяд: «Эй мусулмон, яҳудӣ». Дар паси ман як яҳудӣ ҳаст, ӯро бикушед».
Дар Саҳеҳи Муслим (2922) мехонем, ки аз ҳадиси Абуҳурайра (р) ривоят аст, ки Расули Худо (с) фармуд: «Қиёмат нахоҳад омад, то мусалмонон бо яҳудиён наҷанганд ва мусалмонон накушанд. то яҳудӣ дар паси санг ё чӯб пинҳон шавад ва санг ё дарахт нагӯяд: «Эй мусалмон, эй бандаи Худо, дар паси ман яҳудӣ ҳаст, биё ва ӯро бикуш». Ба ҷуз гаркада (дарахти хор), зеро ин яке аз дарахтони яҳудист».
Арабҳо воқеан боварӣ доранд, ки паёмбар Муҳаммад ин суханонро дар ҳадисҳои зиёде дар бораи сухани дарахтон ва сангҳо гуфтааст. Арабхо мисли пайгамбарашон Мухаммад бесаводанд ва мисли замонхои кадим зиндаги мекунанд, намедонанд, ки дарахту сангхо дахони гуфтан надоранд, зеро Худованд танхо дар одаму хайвонхо дахонро офаридааст, вале дар ашёи бечон нест. Ӯ ба онҳо даҳон надод!
Пас эй мусалмонон хости Аллох ин аст - ба сангу дарахт даҳон надиҳед!
Пас кист ин Аллохи козиб ки дар бораи сангу дарахт сухан мегуяд? Ӯ деви козиб ё фариштаи афтода аст, ки дар ғор Муҳаммад (с)-ро фиреб дода, бо зӯр ва фишор бар синааш ба ӯ Ислом додааст.
Биёед бубинем, ки Худо 2000 сол пеш аз мавҷудияти Ислом дар бораи ин Ҷанги сеюми ҷаҳонии мусулмонӣ, ки дар пешгӯиҳои қадим тасвир шудааст, чӣ гуфта буд:
«Ман дидам, ки ӯ мӯҳри шашумро кушод. Заминларзаи сахт ба амал омад. Офтоб чун палоси мӯи буз сиёҳ шуд, тамоми моҳ хун сурх шуд ва ситораҳои осмон мисли анҷири аз дарахти анҷир афтода ба замин афтоданд. дарахт аз шамоли сахт ба ларза омад ва осмон мисли туморе печида шуд ва ҳар кӯҳу ҷазира аз ҷои худ ҷунбид.
Он гоҳ подшоҳони замин, мирон, сарварон, сарватмандон, тавоноён ва ҳама, чӣ ғулом ва ҳам озод, дар ғорҳо ва дар байни сангҳои кӯҳҳо пинҳон шуданд. Онњо ба кўњу сангњо нидо мекарданд: «Ба болои мо биафтед ва моро аз рўи Он ки бар тахт нишастааст (Худо) ва аз ѓазаби Барра (Писари Худо) нигоњ доред! Зеро ки рӯзи бузурги ғазаби онҳо фаро расидааст, ва кӣ ба он муқобилат карда метавонад?»
«Ин аст ҷазое, ки Худованд ҳамаи халқҳоеро (эрониён, фаластиниён ва мусулмононро), ки бар зидди Ерусалим ҷангидаанд, хоҳад зад: гӯшти онҳо дар ҳоле ки дар истоданашон об мешавад, чашмҳошон дар ҷӯякҳояшон об мешавад ва забонҳояшон об мешавад ва дар дахонашон мепусад».
«Худованд подшоҳи тамоми замин хоҳад буд. Дар он рӯз Худованд як хоҳад буд, ва исми Ӯ ягона хоҳад буд... Он гоҳ наҷотёфтагони ҳамаи халқҳое, ки ба Ерусалим ҳамла карданд, сол ба сол меоянд, то ба Подшоҳ, Худованди Қодири Мутлақ саҷда кунанд ва ҷашн гиранд. иди хаймахо».
Худованд дар ин чо гуфт, ки лашкари мусалмонон дар ин чанг аз дасти Худо ва яхудихо торумор карда мешавад, он мисли таркиши атоми мешавад ва гушти мусалмонон гудохта мешавад, ки гуё аз таркиш ба харорати баланд дучор шуда бошад.
Подшоҳ дар сайёраи мо Подшоҳе хоҳад буд, ки мисли Падараш Худо аст ва номи Худои Яҳуваро дорад. Ӯ Писари Худо Исо аст.
Пас, эй мусалмонон, оё шумо фикр намекунед, ки ин версияи рӯйдодҳои охирзамон дар масеҳият дар муқоиса бо афсонаҳои исломии Муҳаммад дар ислом воқеъбинтар аст? Тавба кун! Дини ботили исломро тарк кунед! Бародарони яҳудии худро аз падарат Иброҳим накуш! Интизор набош, ки сангҳо ва дарахтон сухан мегӯянд, зеро Худо ба онҳо даҳоне надодааст, ки сухан гӯянд. Аммо ба Писари Худо, ки Подшоҳи мост, имон оваред, зеро соате мерасад, ки ба сангҳо бигӯед:
Бар мо биафтед ва моро аз рӯи Худое, ки бар тахт нишастааст ва аз ғазаби Писари Ӯ пинҳон кунед! Зеро ки рӯзи бузурги ғазаби онҳо фаро расидааст, ва кӣ ба он муқобилат карда метавонад?»
омин