Post by Deleted on Sept 15, 2023 13:13:12 GMT
ОСМОН ВА ШАХРИ МУКАДДАС “ИЕРУСАЛИМИ НАВ”!
"Ва ман осмони нав ва замини навро дидам, зеро ки осмони аввал ва замини аввал нест шуд, ва баҳр дигар набуд. Ва ман Юҳанно шаҳри муқаддасро дидам,
Ерусалими нав, ки аз осмон аз ҷониби Худо нозил шуда, ҳамчун арӯси ороста омода шудааст
барои шавҳараш...» Ваҳй. боби 21, 22.
Он ҷо чӣ хоҳад буд?
■ Шодию шодии абадй — гаму мотам гурезад.
■ Суруд, ҳамду сано ва парастиши Худо.
■ Дигар марг, мотам, гиря, дард, лаънат, зулмот ва бадӣ нахоҳад буд. Ба беморхонаҳо, полис, зиндонҳо, қабристонҳо ва ёрии таъҷилӣ ниёз нахоҳанд дошт.
■ Дар олами хайвонот дар давоми салтанати хазорсола сулхи комил хукмфармо хохад шуд.
■ Осмони нав ва замини нав.
■ Ерусалими нав аз тиллои холис сохта шуда, баландиаш такрибан 1400—1500 миль буда, дарозу бараш деворхои яшма, кучахои тилло ва дарвозахои марворид хохад дошт, ки хеч гох баста намешаванд. Меъмор ва бинокори Шаҳри муқаддас худи Худо хоҳад буд. «Зеро ки Барра нури ӯст» ба офтоб ё моҳ лозим нахоҳад буд. Дар шаҳр дарёи оби ҳаёт, дарахти ҳаёт ва тахти Худо ва Барра хоҳад буд.
■ «Фоид» ва «бартар» нисбат ба ин хаёт.
■ Барои онҳое, ки Худо ё одилонро дӯст медоранд, омода карда шудааст.
Вақте ки шумо мемиред, чӣ гуна шумо метавонед ба биҳишт равед?
■ Факат бо файз, на бо аъмол.
■ Бевосита ва самимона ба назди Исои Масеҳ равед, мисли дузде, ки омурзиш ёфт. Худо аз дилаш огоҳ аст, пас бояд самимона бошад.
■ Исои Масеҳро бештар аз падару модар, шавҳар ё зан, фарзандон, бародарон, хоҳарон ва ҳатто ҳаёти худаш дӯст доред. Исои Масеҳ гуфт: «Агар вай аз он чизе ки дорад, тарк накунад, шогирди Ман шуда наметавонад».
■ Худро инкор кунед, салиби ӯро ҳар рӯз бардошта, аз паи Ӯ бошед.
■ вай тайёр бошад, ки барои Исои Масеҳ ҷисман бимирад, агар лозим бошад.
■ Дар некӣ устувор бошед, то Худо ба шумо ҳаёти ҷовидонӣ ато кунад.
■ Ба Рӯҳ бикоред ва ҳаёти ҷовидониро хоҳед даравид.
■ Ба Ӯ итоат кунед, зеро Ӯ сарчашмаи наҷоти абадӣ барои ҳамаи онҳое, ки ба Ӯ итоат мекунанд, мебошад.
■ Ҳоло барои Масеҳ зиндагӣ кунед.
■ Ҳар кӣ Писар дорад, вай ҳаёт дорад; Ҳар кӣ Писари Худоро надорад, вай ҳаёт надорад.
Наҷоти ШУМО то чӣ андоза муҳим аст?
Ҳаёти ҷовидонӣ аз пул, аз ҳама гуна муносибатҳои муҳаббат, аз дӯстон, шӯҳрат, маъруфият, қудрат ё ғолиб шудан дар тамоми ҷаҳон муҳимтар аст. Ҷони худро барои ин чизҳо нафурӯшед. НАЧОТИ ШУМО ХАМЧУНИН МУХИМ АСТ, ЧИ КАДАР АБДОНАТ ДУЗУР АСТ! Вафодории ӯ ба Масеҳ ҳоло (ё бевафоии ӯ) ба ӯ дар тӯли сад соли оянда ва то абад таъсир хоҳад кард. Бисёр одамон маҷбур шуданд, ки вақти худро дар зиндон гузаронанд, ҷои кор, зану шавҳар, дӯстон, оила, дороиҳои моддӣ, ҳаёти худ ва ғайраро аз даст доданд, то наҷот ёбанд. Шояд пеш аз он ки умратон ба охир расад, ки мисли "озмоиш ё имтиҳон" аст, ҳамон нархро пардохт кунед! ШУМО БАРОИ абадият мубориза мебаред — барои ҷови ҷовидонаи худ ва дигарон! Ба назди Худо равед ва ба Ӯ содиқ бошед. Ин муҳимтарин корест, ки шумо дар ин ҳаёт мекунед. Исои Масеҳ гуфт: «Саъй кунед, ки аз дари танг дохил шавед; зеро ба шумо мегӯям, ки бисёриҳо кӯшиш хоҳанд кард, ки дохил шаванд ва наметавонанд дохил шаванд». Худро пок нигоҳ дор, аз бутҳо, аз олудагии дунё ва аз ҳар гуна бадӣ дурӣ ҷӯй. Ба чизҳои ин ҷаҳон он қадар аҳамият надиҳед, зеро ҳамаашон муваққатист. Ба васвасаи гуноҳ муқобилат кунед. АЗ УСТОДОНИ ДУРӮҒ (Шоҳидони Яҳува, мормонҳо, пешвоёни экуменикӣ ва ғ.) ЭҲТИЁТ МОНЕД. Инчунин, ҳар чизеро, ки аз телевизиони масеҳӣ мешунавед, дар радио, минбарҳои насронӣ ё китобҳо қабул накунед! Аксари чизҳое, ки тавассути ин каналҳо таълим дода мешаванд, қисман дуруст ва қисман ДУРӮҒ мебошанд. БАЪЗЕ ТАЪЛИМОТ ЗАХРИ СОЗ БАРОИ РУСИ ШУМО. Ҳар чизеро, ки мешунавед ё хонед, бар зидди Навиштаҳо тафтиш кунед ва онро дар контекст қабул кунед. Агар он дар Библия мавҷуд набошад, онро рад кунед! Навиштаҳоро бо Навиштаҳо муқоиса кунед ва ҳама чизеро, ки Библия дар ин бора мегӯяд, баррасӣ кунед. Тарҷумаи хуб, боэътимод ва осон хондани Китоби Муқаддасро ҷустуҷӯ кунед. ХУД ОНРО ОМӮЗЕД. Ба таъбири дигарон кур-курона бовар накунед.
Исои Масеҳ гуфт: «Модари ман ва бародарони ман касоне ҳастанд, ки Каломи Худоро мешунаванд ва ба он итоат мекунанд». Павлуси ҳавворӣ гуфт: «Онҳое, ки ба Масеҳ тааллуқ доранд, табиати гунаҳкори худро бо ҳавасҳо ва ҳавасҳои он маслуб кардаанд». Онҳое, ки [воқеан ба салтанат дохил мешаванд, ҳамчун «Номи даъватшуда ва баргузидаи Ӯ ва пайравони мӯътамад» тавсиф карда мешаванд. Ӯро инкор макун, вагарна Ӯ туро инкор мекунад. Навиштаҳо, хусусан Аҳди Ҷадидро хонед, мулоҳиза кунед, аз ёд кунед ва амал кунед!
Дили худро ба чизҳои боло гузоред!
Бо Исои Масеҳ то абад подшоҳӣ кунед!
"Ва ман осмони нав ва замини навро дидам, зеро ки осмони аввал ва замини аввал нест шуд, ва баҳр дигар набуд. Ва ман Юҳанно шаҳри муқаддасро дидам,
Ерусалими нав, ки аз осмон аз ҷониби Худо нозил шуда, ҳамчун арӯси ороста омода шудааст
барои шавҳараш...» Ваҳй. боби 21, 22.
Он ҷо чӣ хоҳад буд?
■ Шодию шодии абадй — гаму мотам гурезад.
■ Суруд, ҳамду сано ва парастиши Худо.
■ Дигар марг, мотам, гиря, дард, лаънат, зулмот ва бадӣ нахоҳад буд. Ба беморхонаҳо, полис, зиндонҳо, қабристонҳо ва ёрии таъҷилӣ ниёз нахоҳанд дошт.
■ Дар олами хайвонот дар давоми салтанати хазорсола сулхи комил хукмфармо хохад шуд.
■ Осмони нав ва замини нав.
■ Ерусалими нав аз тиллои холис сохта шуда, баландиаш такрибан 1400—1500 миль буда, дарозу бараш деворхои яшма, кучахои тилло ва дарвозахои марворид хохад дошт, ки хеч гох баста намешаванд. Меъмор ва бинокори Шаҳри муқаддас худи Худо хоҳад буд. «Зеро ки Барра нури ӯст» ба офтоб ё моҳ лозим нахоҳад буд. Дар шаҳр дарёи оби ҳаёт, дарахти ҳаёт ва тахти Худо ва Барра хоҳад буд.
■ «Фоид» ва «бартар» нисбат ба ин хаёт.
■ Барои онҳое, ки Худо ё одилонро дӯст медоранд, омода карда шудааст.
Вақте ки шумо мемиред, чӣ гуна шумо метавонед ба биҳишт равед?
■ Факат бо файз, на бо аъмол.
■ Бевосита ва самимона ба назди Исои Масеҳ равед, мисли дузде, ки омурзиш ёфт. Худо аз дилаш огоҳ аст, пас бояд самимона бошад.
■ Исои Масеҳро бештар аз падару модар, шавҳар ё зан, фарзандон, бародарон, хоҳарон ва ҳатто ҳаёти худаш дӯст доред. Исои Масеҳ гуфт: «Агар вай аз он чизе ки дорад, тарк накунад, шогирди Ман шуда наметавонад».
■ Худро инкор кунед, салиби ӯро ҳар рӯз бардошта, аз паи Ӯ бошед.
■ вай тайёр бошад, ки барои Исои Масеҳ ҷисман бимирад, агар лозим бошад.
■ Дар некӣ устувор бошед, то Худо ба шумо ҳаёти ҷовидонӣ ато кунад.
■ Ба Рӯҳ бикоред ва ҳаёти ҷовидониро хоҳед даравид.
■ Ба Ӯ итоат кунед, зеро Ӯ сарчашмаи наҷоти абадӣ барои ҳамаи онҳое, ки ба Ӯ итоат мекунанд, мебошад.
■ Ҳоло барои Масеҳ зиндагӣ кунед.
■ Ҳар кӣ Писар дорад, вай ҳаёт дорад; Ҳар кӣ Писари Худоро надорад, вай ҳаёт надорад.
Наҷоти ШУМО то чӣ андоза муҳим аст?
Ҳаёти ҷовидонӣ аз пул, аз ҳама гуна муносибатҳои муҳаббат, аз дӯстон, шӯҳрат, маъруфият, қудрат ё ғолиб шудан дар тамоми ҷаҳон муҳимтар аст. Ҷони худро барои ин чизҳо нафурӯшед. НАЧОТИ ШУМО ХАМЧУНИН МУХИМ АСТ, ЧИ КАДАР АБДОНАТ ДУЗУР АСТ! Вафодории ӯ ба Масеҳ ҳоло (ё бевафоии ӯ) ба ӯ дар тӯли сад соли оянда ва то абад таъсир хоҳад кард. Бисёр одамон маҷбур шуданд, ки вақти худро дар зиндон гузаронанд, ҷои кор, зану шавҳар, дӯстон, оила, дороиҳои моддӣ, ҳаёти худ ва ғайраро аз даст доданд, то наҷот ёбанд. Шояд пеш аз он ки умратон ба охир расад, ки мисли "озмоиш ё имтиҳон" аст, ҳамон нархро пардохт кунед! ШУМО БАРОИ абадият мубориза мебаред — барои ҷови ҷовидонаи худ ва дигарон! Ба назди Худо равед ва ба Ӯ содиқ бошед. Ин муҳимтарин корест, ки шумо дар ин ҳаёт мекунед. Исои Масеҳ гуфт: «Саъй кунед, ки аз дари танг дохил шавед; зеро ба шумо мегӯям, ки бисёриҳо кӯшиш хоҳанд кард, ки дохил шаванд ва наметавонанд дохил шаванд». Худро пок нигоҳ дор, аз бутҳо, аз олудагии дунё ва аз ҳар гуна бадӣ дурӣ ҷӯй. Ба чизҳои ин ҷаҳон он қадар аҳамият надиҳед, зеро ҳамаашон муваққатист. Ба васвасаи гуноҳ муқобилат кунед. АЗ УСТОДОНИ ДУРӮҒ (Шоҳидони Яҳува, мормонҳо, пешвоёни экуменикӣ ва ғ.) ЭҲТИЁТ МОНЕД. Инчунин, ҳар чизеро, ки аз телевизиони масеҳӣ мешунавед, дар радио, минбарҳои насронӣ ё китобҳо қабул накунед! Аксари чизҳое, ки тавассути ин каналҳо таълим дода мешаванд, қисман дуруст ва қисман ДУРӮҒ мебошанд. БАЪЗЕ ТАЪЛИМОТ ЗАХРИ СОЗ БАРОИ РУСИ ШУМО. Ҳар чизеро, ки мешунавед ё хонед, бар зидди Навиштаҳо тафтиш кунед ва онро дар контекст қабул кунед. Агар он дар Библия мавҷуд набошад, онро рад кунед! Навиштаҳоро бо Навиштаҳо муқоиса кунед ва ҳама чизеро, ки Библия дар ин бора мегӯяд, баррасӣ кунед. Тарҷумаи хуб, боэътимод ва осон хондани Китоби Муқаддасро ҷустуҷӯ кунед. ХУД ОНРО ОМӮЗЕД. Ба таъбири дигарон кур-курона бовар накунед.
Исои Масеҳ гуфт: «Модари ман ва бародарони ман касоне ҳастанд, ки Каломи Худоро мешунаванд ва ба он итоат мекунанд». Павлуси ҳавворӣ гуфт: «Онҳое, ки ба Масеҳ тааллуқ доранд, табиати гунаҳкори худро бо ҳавасҳо ва ҳавасҳои он маслуб кардаанд». Онҳое, ки [воқеан ба салтанат дохил мешаванд, ҳамчун «Номи даъватшуда ва баргузидаи Ӯ ва пайравони мӯътамад» тавсиф карда мешаванд. Ӯро инкор макун, вагарна Ӯ туро инкор мекунад. Навиштаҳо, хусусан Аҳди Ҷадидро хонед, мулоҳиза кунед, аз ёд кунед ва амал кунед!
Дили худро ба чизҳои боло гузоред!
Бо Исои Масеҳ то абад подшоҳӣ кунед!